فقد طال الصدی    تشنگی به درازا کشید  1098 سال و دو ماه انتظار بعد از غیبت کبری 

 شماره 21

طلیعه:

شیعه شناسنامه­ای

تکانی بخوریم، به خودمان نگاهی بکنیم، به جامعه­مان نگاه عمیق­تری بکنیم، عجیب وسواس داشته باشیم که خود را بشناسیم؛ که هستیم؟ چه می­کنیم؟ و به کجا می­رویم؟ آیا این جامعه با این طرز تفکّر که در آن است به سوی ظهور و زمینه سازی آن گام بر می­دارد؛ یا نه، به فکر خود است؟

آیا معیارهای تشیع و اهداف عالی الهی را فراموش کرده است یا نه؟ آیا این جامعه بیشتر به شهر سبز و ساخت و ساز اقتصادی می­اندیشد یا امام زمان و ظهور ایشان نیز برایش مهم است؟

 پیش از این که از این کلام ناراحت شویم بیاندیشیم. هر چه هست ما را به تفکّر وا می­دارد.  منِ جوانِ شیعه را به اندیشه فرو می­برد که آیا این نوع اسلامی که بدان معتقدم، مرا به زمینه سازی ظهور دعوت می­کند؟ آیا این کلام معصوم علیه السلام به من ربط دارد که می­فرمایند:

مَن ماتَ وَ لَم‏ یَعرِف إمامَ زَمانِهِ ماتَ مَیتَهً جاهِلِیَّهً؛

هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است.(1) آ‎یا خود در دعای پس از نماز اعتراف نمی­کنیم که خدایا: إن لَم أعرِف حُجَّتَکَ ضَلَلتُ عَن دِینِی؛ اگر حجّتت را (امام زمان) را نشناسم از دینم گمراه می شوم؟(2)

ما جوانان شیعه از آن جوانانی نیستیم که به راحتی از کنار این جملات و این معیارها بگذریم. نمی­خواهیم شیعة شناسنامه­ای باشیم. پدر و مادرت شیعه­اند، مسلمانند، تو هم شیعه ای، ما این گونه نمی­خواهیم باشیم. تاریخ اسلام نشان می­دهد که در جریانی مثل جریان کربلا از این همه مسلمان و شیعه تنها هفتاد و دو تن با امامشان ماندند و بقیه یا در صف دشمن ایستادند و قربه الی الله به امام ضربه زدند یا بی­توجّه از کنار این صحنه گذشتند. این صحنه ما را می­لرزاند که خدایا اکنون با امام زمان چگو نه ایم؟....

1. بحارالأنوارج8.ص368

2. مفاتیح الجنان. دعای در غیبت امام زمان عج

شماره 25
[عناوین آرشیوشده]